Adoleshenti amerikan Brad Miele e kaloi verën e vitit 1984 duke eksploruar Evropën me hekurudhë i shoqëruar nga muzikën e idhullit të tij David Bowie. Kush do ta mendonte se gjatë atij udhëtimi ai do të takonte David Bowie, madje do të merrte pjesë në një nga videoklipet e këngëtarit.
Ditët kur ai shëtiste nëpër dyqanet e diskografive në Paris dhe mbrëmjet ku provonte jetën e natës në Berlin, u përcjellën nga albumet e preferuara të Miele.
Nëna e Miele udhëtoi gjithashtu nëpër Evropë atë verë, por ndërsa ajo zgjodhi hotele me pesë yje dhe turne në monumentet e famshme të qytetit, Miele dhe vëllai i tij qëndruan në bujtina dhe kaluan ditët e tyre duke endur rrugëve anësore, duke kërkuar vendet ku artistët e tyre të preferuar hodhën gjurmë.
Për Miele, i cili u rrit në New Jersey, kulmi i muzikës ishte David Bowie, këngëtari kult britanik. Muret e tij ishin të mbuluara me postera të legjendës Bowie. Ai mori edhe nga stili i njeriut të njohur si Ziggy Stardust. Bowie ishte heroi i Miele – dhe të qenit në Evropë vetëm e bëri muzikën e Bowie të rezononte edhe më shumë.
“Më kujtohet vetëm se kam shëtitur nëpër qytete të vogla të rastësishme evropiane, duke dëgjuar David Bowie, duke parë nëpër dyqanet e disqeve”, thotë Miele, tani 53 vjeç, për CNN Travel.
Një mbrëmje, gjatë qëndrimit të tyre në MB, Miele dhe vëllai i tij u takuan me nënën e tij për darkë. Ajo po qëndronte në hotelin luksoz Savoy në Strand, një rrugë e zhurmshme e Londrës e mbushur me teatro dhe bare.
Miele ishte në modalitetin më të lartë të Bowie atë natë: me një kapelë gri me strehë të gjerë që plotëson një xhaketë sportive, pantallona të gjera dhe një papijon. Në këmbë, ai kishte veshur një palë Oxfords të kuq, për nder të tekstit të Bowie “Let’s Dance”.
“Patjetër që po kërkoja atë atmosferë të David Bowie, Londër”, thotë Miele.
Pas darkës, Miele u nis vetëm natën. Vëmendjen e tij e tërhoqi menjëherë një rrugicë në afërsi të Savojës, ku ishin mbledhur një grup njerëzish.
Mielle thotë se është e çuditshme që ai të kujtohet tani, por ai kujton se kishte menduar: “Ky është me siguri David Bowie atje poshtë.”
Ai mori rrugën e tij, drejt Teatrit Victorian Savoy. “Situata pothuajse u shfaq për mua ashtu siç po ndodhte,” thotë Miele tani. “Nuk mund të jetë gjë tjetër. Dhe pastaj krejt papritur, shoh David Bowie duke u ngjitur në një tub, sipër turmës së njerëzve.”
Dukej sikur Miele kishte bredhur në të gjithë Evropën me meloditë e Bowie në vesh. Tani, njeriu pas muzikës ishte vetëm disa metra larg tij.
Hyrja në videoklip
Bowie ishte në mes të xhirimeve të një videoklipi, “Jazzin’ for Blue Jean”, një film i zgjatur 21-minutësh që shfaq “Blue Jean” që së shpejti do të jetë single. Në të, Bowie luan dy personazhe: Një njeri i çuditshëm i quajtur Vic, i cili po përpiqet t’i bëjë përshtypje një vajze dhe Screaming Lord Byron, një yll rock i stilit Bowie.
Miele kujton se ishin vendosur disa barrikada për të ndaluar kalimtarët të ecnin në xhirim, por dhjetëra njerëz që shikonin xhirimet u lejuan ta bënin këtë, për sa kohë që nuk shkaktonin ndonjë ndërprerje.
Në “Jazzin’ for Blue Jean”, ka një moment ku Bowie, si Vic, rrëmben një tub kanali, duke u përpjekur të hyjë në një klub nate. “Kam ardhur në xhirimin e asaj skene të veçantë, që ata e bënë pa pushim me dyshen e [Bowie]”, thotë Miele.
Shpesh herë regjisori ndërronte Bowie-n e vërtetë. Miele qëndronte duke parë, me mosbesim. Gjërat u bënë edhe më surreale kur një nga ekuipazhi iu afrua Miele dhe e pyeti nëse donte të ishte një pjesëmarrës në pjesën tjetër të xhirimit.
“Për pak sa nuk po vdisja,” shkroi asokohe adoleshenti Miele në ditarin e tij të së nesërmes.
Ai u udhëzua të ecte pas Bowie në një nga skenat jashtë klubit. Në video , ai mund të shihet kur Bowie blen bileta nga një skalper – ai thotë se është njeriu me kapelë që ecën pas Bowie midis minutave 10:54 dhe 10:56.
“Mendoj se isha i vetmi nga turma që ata e kapën, e tërhoqën zvarrë dhe e veçuan”, thotë Miele sot. Ai e vendos këtë në veshjet e tij, duke sugjeruar se stili si Bowie ishte i përshtatshëm për estetikën e filmit. Miele ishte atje për orët e ardhshme, duke filmuar, vëzhguar dhe vjedhur shikimet në idhullin e tij muzikor.
Takimi me një hero
Në fund të “Jazzin’ for Blue Jean”, grupi i filmit dhe Bowie nisën të vënë në dyshim fundin e filmit.
Duke shkruar në Empire Magazine në vitin 2016 , regjisori i videos Julien Temple tha se ky përfundim erdhi në mënyrë spontane në natën e fundit të xhirimeve. Ekipi e kuptoi se tashmë kishte filluar të dilte dritë, kështu që ata dolën me përfundimin e duhur menjëherë.
Miele nuk e mban mend të ketë parë atë diskutim duke u zhvilluar, kështu që ai pyet veten nëse ishte atje në natën e parafundit të xhirimeve, në vend të ditës së fundit. Skenat e fundit që ai pa u zhvilluan brenda Teatrit Savoy, i cili qëndronte në dhomën imagjinare të Bosfrous, ku personazhi Screaming Lord Byron i Bowie interpreton në video. Kur përfunduan xhirimet e asaj mbrëmjeje, aktorët dhe ekipi hapën birra dhe u ulën duke biseduar. Pikërisht atëherë Miele mori guximin për të folur me Bowie.
“Ndoshta mund ta kisha bërë më herët, por padyshim që isha i tronditur”, thotë ai tani. “Mendoj se ndoshta i thashë 20 fjalë.”
Miele mendon se disa nga ato fjalë mund të kenë qenë për albumin e Bowie të vitit 1977 “Loë”, i cili ishte një nga të preferuarit e Miele, por momenti mbetet pak i turbullt. Miele kujton gjithashtu se mori autografin e Bowie-t, por ai ka humbur gjurmët e tij në pothuajse katër dekada që nga ajo kohë.
Miele u kthye në hotelin e tij në orën 6:30 të mëngjesit. Më vonë atë ditë, me sy të zymtë, ai shkroi për takimin me idhullin e tij në ditarin e tij.
“Ai është si një djalë normal”, ka shkruar Miele. “Ai ishte një person i sjellshëm në ndërveprimet që pashë me të,” thotë Miele sot duke shtuar, “Dhe ai ishte i sjellshëm me mua, dhe mendoj se ishte e mrekullueshme. Unë mendoj se padyshim që më tregoi anën e tij që nuk e shihni vetëm tek muzikantët, apo jo? Thjesht të shoh dikë që ndërvepron me botën gjatë gjashtë apo shtatë orësh. Është një perspektivë interesante.”
Më vonë atë vit, videoja “Jazzin’ for Blue Jean” u shfaq premierë në MTV. Aventura evropiane e Miele kishte kohë që kishte përfunduar dhe ai e pa filmin për herë të parë në shtëpinë e mikut të tij më të mirë në Nju Xhersi. Më vonë, ai e bleu videon në Betamax, një lloj formati i hershëm i videos, në mënyrë që ta shikonte sa herë të donte.
Në vitin 1985, “Jazzin’ for Blue Jean” fitoi një Grammy për videoklipin më të mirë muzikor.
Duke shkuar drejt të panjohurës
Sot, Miele mbetet një fans i Bowie, edhe nëse ai ndaloi të vishej si ai disa dekada më parë. Kur Bowie ndërroi jetë në vitin 2016, Miele e habiti veten se sa emocional ishte kur dëgjoi lajmin.
“E ndjeva vërtet”, thotë ai. Menjëherë pas vdekjes së Bowie dhe në vitet që pasuan, Miele e gjeti veten duke reflektuar mbi aventurën e tij evropiane, duke takuar idhullin e tij dhe gjithçka që kishte ndodhur në jetën e tij që atëherë. Për Miele, historia simbolizon rëndësinë e hyrjes herë pas here në të panjohurën në udhëtimet tuaja dhe në jetën e përditshme, pasi nuk e dini kurrë se çfarë ju pret.
“Shumë njerëz nuk e bëjnë këtë, dhe disi i mbajnë kokën drejt, shikojnë përpara ose çfarëdo tjetër,” thotë ai. “Por nëse nuk shkoni drejt diçkaje të panjohur, nuk do t’ju ndodhin kurrë gjëra të tilla.”
and then